ΟΜΙΛΕΙΤΕ ΕΛΛΗΝΙΚΑ;

     Eίμαι καθηγήτρια αγγλικών και πιστέψτε με χρησιμοποιώ την αγγλική γλώσσα μόνο όταν διδάσκω ή όταν κάποιος κακόμοιρος τουρίστας ζητήσει την βοήθειά μου σε κάτι. Και έχεις τώρα όλα τα ψώνια της ελληνικής τηλεόρασης να μιλάνε και από τις 10 λέξεις που λένε οι μισές είναι αγγλικές. Ελεος πια!!! Και άντε να δεχτώ το super market αντί την υπεραγορά το έχουμε συνηθίσει ( κακώς βέβαια ) αλλά δεν άντεχα πια σε αυτό το greek idol να ακούω κάθε τρεις και μια αυτό το stage, πραγματικά έβγαινα έξω από τα ρούχα μου. Δηλαδή δεν μπορούσαν να πουν στην σκηνή; Και αυτό είναι μια σταγόνα στον ωκεανό! Αν αναφερθώ σε όλα αυτά που ακούω καθημερινά θα κουραστώ να γράφω και εσύ αναγνώστη μου θα βαρεθείς να διαβάζεις! Αλλά θεωρούν δεδομένο ότι όλοι γνωρίζουν την αγγλική γλώσσα! Μπορεί φίλοι μου να ζούμε στο 2010 αλλά υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που για τον άλφα βήτα λόγο δεν γνωρίζουν αγγλικά και χρειάζονται τον σεβασμό μας. Ακόμα και αυτοί που προσπαθούν να μας πείσουν ότι μιλάνε την αγγλική γλώσσα απταίστως πετώντας απλά που και που καμια λεξούλα έτσι για να βρίσκεται, όταν πραγματικά πρέπει να μιλήσουν, να συνεννοηθούν με κάποιον καλεσμένο και να μεταφράσουν είναι για γέλια και για κλάματα!!! Επειδή μάλλον δεν έχετε καταλάβει ακόμα ποιά είναι η μητρική σας γλώσσα, εσείς που θέλετε να λέγεστε Ελλήνες διαβάστε το παρακάτω κείμενο! ( ΟΜΙΛΙΑ ΞΕΝΟΦΩΝΤΑ ΖΟΛΩΤΑ 2/10/1959 )


Kyrie,

It is Zeus' anathema on our epoch and the heresy of our economic method and policies that we should agonize the Skylla of nomismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

It is not my idiosyncracy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize nomismatic plethora, they energize it through their tactics and practices. Our policies should be based more on economic and less on political criteria. Our gnomon has to be a metron between economic strategic and philanthropic scopes.

In an epoch characterized by monopolies,oligopolies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological, but this should not be metamorphosed into plethorophobia, which is endemic among academic economists.

Nomismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and nomismatic archons is basic.

Parallel to this we have to synchronize and harmonize more and more our economic and nomismatic policies panethnically. These scopes are more practicable now, when the prognostics of the political end economic barometer are halcyonic.

The history of our didimus organization on this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economies. The genesis of the programmed organization will dynamize these policies.

Therefore, I sympathize, although not without criticism one or two themes with the apostles and the hierarchy of our organs in their zeal to program orthodox economic and nomismatic policies.

I apologize for having tyranized you with my Hellenic phraseology. In my epilogue I emphasize my eulogy to the philoxenous aytochtons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you Kyrie, the stenographers.